Het is mooi geweest

Ruim drie weken geleden was het moment daar. Het moment waar ik lange tijd tegenop zag: mijn allerlaatste wedstrijd. Helaas heb ik mijn laatste wedstrijd als topatleet niet zodanig kunnen lopen als ik had gewild. Zoiets stoms als een flesje oprapen, waardoor het in mijn rug schoot, gooide roet in het eten. Mijn rug deed vreselijk zeer. De medicatie en fysiobehandelingen mochten niet baten. Ik weigerde om mij af te melden. Dus daar stond ik. Hoe ik mijn warming-up heb gedaan, kan ik mij nu niet meer voorstellen. Het begon te regenen. Het weer pastte helemaal bij de situatie. Ik ging zitten in mijn blok. Uiterst geconcentreerd en wachten op het startschot. Pang! Daar ging ik, met enorme pijnen mijn lichaam liep ik mijn slechtste wedstrijd van het seizoen. Vier jaar bloed, zweet en tranen, zo letterlijk in het water gevallen.

Maar ik kijk tevreden terug op het seizoen. Met 13.48 sec liep ik mijn seasons best in Weinheim, slechts een honderdste verschil van de Olympische limiet van 13.47 sec. Niet slecht voor een veteraan in spé :-).

Bovendien kon ik mij geen mooier afscheid wensen. Sprakeloos en geëmotioneerd was ik toen de organisatie mij vertelde dat ik een huldiging kreeg. Nooit gedacht dat ik zo afscheid mocht nemen in mijn stad Amsterdam. Met mijn zoon op de borst liep ik trots mijn ereronde. Onbetaalbaar. Mede hierdoor kan ik zeggen dat het goed is. Het is mooi geweest.

Ik kijk terug op een geweldig carrière. Dertien keer Nederlands kampioen, negen keer deelname aan de wereldkampioenschappen en drie keer deelname aan de Olympische Spelen. De absolute hoogtepunten waren mijn gouden medaille op het EK indoor in Birmingham, twee jaar later mijn zilveren EK indoor medaille in Turijn en mijn bronzen medaille op het EK onder 23 jaar in Polen.

Veel plezier beleefde ik vooral aan de trainingstages en de wedstrijden. Ik heb zoveel leuke dingen meegemaakt. Deze wereld en de collega-atleten ga ik ontzettend missen.

Ik heb deze schat aan herinneringen niet zomaar gekregen. Er zijn zoveel mensen die ik persoonlijk zou willen bedanken. In de eerste plaats mijn ouders, broers en familie. Mijn vriendin Marcha, mijn coach Marita Swart-van Zwol, mijn club AAC Amsterdam, mijn management Ulli en Carine Knapp, oud-directeur van de Atletiekunie Rien van Haperen, voormalig technisch directeur van de Atletiekunie Peter Verlooy, huidig technisch directeur Ad Roskam, mijn manager Martijn Verstrate, Sportservice Flevoland, Topsport Amsterdam, Global Sports Communication, Ineke Bonsen-perukel, de fysio's van Veel Beter Fysiotherapie, ( Camiel van Druten wat moest ik toch zonder jou) Herné van het Hart, sportarts Peter Vergouwen, Flexpower, NL Sporter, collega-atleten,Robin F. Korving, Oude trainingsmaatjes( Rosina Hodde thanks) mijn oud-werkgever Defensie en het politiekorps Haaglanden. Niet in de laatste plaats wil ik graag alle fans, sponsoren en vrijwilligers van de Greg2Rio-stichting Arjan van Wijngaarden, Aad Verwater, Pierre Lassooij,Patrick de Wit enorm bedanken voor de steun en het vertrouwen. Zonder jullie allemaal was ik niet zo ver gekomen.

Nu is het tijd voor een nieuwe stap in mijn leven. Mijn zoontje is in februari geboren en ga ik meer tijd met hem doorbrengen. Niet veel later hoop ik mijn opleiding aan de politieacademie af te ronden. Maar eerst nog mijn werk voor de NOS als analist tijdens de Spelen in Rio in het verschiet. Ik kijk uit naar geweldige tijden, medailles en mooie sportmomenten voor de Nederlandse ploeg. Kortom, allemaal mooie dingen om naar uit te kijken. En de sport? De atletiekwereld zal ik nooit verlaten, alleen niet meer op de baan maar naast de baan. Op welke manier dat is moet ik nog uitvinden. maar sowieso als toeschouwer.

Afscheid nemen bestaat niet, er start alleen een nieuw hoofdstuk.

Bedankt voor al die jaren steun en vertrouwen!

Tot ziens! Greg